Στέφανος Μαντζαρίδης
Μάλιστα! Το είδαμε κι αυτό...
Ο εισαγγελέας Γεώργιος Γεράκης που το όνομα του εμπλέκεται στην επ' αόριστον αναβολή της υπόθεσης Siemens και που είχε προτείνει την αποφυλάκιση των χρυσαυγιτών Μιχαλολιάκου και Παππά, απέρριψε τις αιτήσεις αποφυλάκισης της Ηριάννας και του Περικλή χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της ''έντονης αντικοινωνικότητας για να δικαιολογήσει την άποψη του...
Προσπάθησα πολύ, πιστέψτε με, να καταλάβω τον όρο ''έντονη αντικοινωνικότητα'', και σας μιλάω ειλικρινά όταν ένιωσα πως αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που τον εννοούν, τρόμαξα.
Πήγα κατ' ευθείαν μπροστά στον καθρέφτη μου και πραγματικά ένιωσα πως τελικά όλοι μας μπορούμε να είμαστε οι επόμενες Ηριάννες και οι επόμενοι Περικλήδες...
Σας φαίνεται υπερβολικό αυτό; Μα γιατί; Αφού κατά βάθος οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί''...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί αρνηθήκαμε να γυρίσουμε το κεφάλι μας από την άλλη στο δράμα των ανθρώπων που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Δεν κλείσαμε τα μάτια μας, ούτε και βουλώσαμε τ' αυτιά μας, παρά πήραμε τα σακίδια μας στην πλάτη και τρέξαμε σε Ειδομένη, Λέσβο, Σάμο ή Χίο για να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους αυτούς... Κρυώσαμε μαζί τους, γελάσαμε και κλάψαμε μαζί τους, σφιχταγκαλιαστήκαμε μαζί τους, μοιραστήκαμε απλόχερα συναισθήματα μαζί τους...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί αρνούμαστε πεισματικά να γονατίσουμε μπροστά σε κάστανα και παντόφλες, για την ακρίβεια αρνούμαστε να γονατίσουμε μπροστά σε οτιδήποτε καθώς πιστεύουμε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και τίποτα απολύτως δεν μπορεί να τοποθετηθεί πάνω από αυτούς...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί δεν δίνουμε δεκάρα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις των φίλων μας. Πιστεύουμε, βλέπετε, πως η διαφορετικότητα είναι το αλατοπίπερο της ζωής και δεν δεχόμαστε να βάλουμε ταμπέλες στους ανθρώπους και να τους πετάξουμε στο περιθώριο κατατάσσοντας τους σε κατηγορίες και ομάδες...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί για εμάς δεν έχουν καμία απολύτως σημασία οι αριθμοί. Για την ακρίβεια εξοργιζόμαστε όταν αντιλαμβανόμαστε πως οι άνθρωποι γύρω μας αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι. Και δεν δίνουμε δεκάρα για το αν τα νούμερα ευημερούν όσο υπάρχει έστω και ένα παιδί που πεινάει ή ένας άνθρωπος που κοιμάται στον δρόμο...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί τελικά έχουμε ανίατης μορφής αχρωματοψία. Αδυνατούμε, βλέπετε, να ξεχωρίσουμε τους ανθρώπους από το χρώμα τους ή τη φυλή τους. Το μόνο που ξεχωρίζουμε πάνω τους είναι η δύναμη της ψυχής τους και η ζεστασιά της αγκαλιάς τους...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί δεν πατάμε το πόδι μας στις εκκλησίες και στους ναούς τους. Δεν δίνουμε δεκάρα για τον θεό που πιστεύουν ή δεν πιστεύουν οι άνθρωποι γύρω μας, παρά μονάχα για το αν είναι μέλη της τεράστιας αυτής αγκαλιάς που χωράει όλους τους ανθρώπους ή όχι...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί δεν διστάζουμε να κολυμπήσουμε κόντρα στο ρεύμα του ποταμού, να αρνηθούμε όλα εκείνα που το σύστημα χρησιμοποιεί για να πάψουμε να είμαστε αντικοινωνικοί. Δεν φοβόμαστε να πούμε ''όχι'' και ''ως εδώ'' κι ας παίρνουν τα ''όχι'' μας και τα μετατρέπουν σε ''ναι'' τους...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί πιστεύουμε ακόμα στη δύναμη της παρέας, αρνούμαστε να βουλιάξουμε στον καναπέ μας μπροστά στην τηλεόραση τους και προτιμάμε ακόμα να τριγυρίζουμε στο κέντρο της Αθήνας χαβαλεδιάζοντας με φίλους παρά να είμαστε ''παραγωγικοί'' και ''άξιοι'' πολίτες...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί στο DNA μας το γονίδιο του έρωτα είναι το πιο ισχυρό απ' όλα τα υπόλοιπα και η καρδιά μας ορίζει ακόμα ποιους θα ερωτευτούμε αδιαφορώντας για την ιδεολογία και τα πιστεύω τους, το χρώμα ή τη φυλή τους... Δεν ζητάμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για να βγούμε να πιούμε έναν καφέ στην πλατεία, ούτε και ψάχνουμε σε αραχνιασμένους φακέλους το παρελθόν των ανθρώπων...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί δεν μας νοιάζει μονάχα η πάρτη μας. Γιατί τα βράδια δεν μπορούμε να κλείσουμε μάτι όταν ο γείτονας μας χάνει τη δουλειά του. Και νιώθουμε την οργή να μας πνίγει κάθε φορά που κάποιος μετατρέπεται σε σκλάβο του αφεντικού του με αφορμή την ψεύτικη κρίση τους. Και γιατί μοιραζόμαστε δίχως να το σκεφτούμε ότι έχουμε καθώς πιστεύουμε πως μόνο έτσι μπορεί κανείς ν' αγγίξει την αληθινή ευτυχία.
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τα λαμπερά στολίδια που μας πλασάρουν ως υποκατάστατα της ευτυχίας. Γιατί για εμάς ευτυχία είναι ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί σε κάποιο παγκάκι ή το άγγιγμα των χεριών μας...
Η Ηριάννα κι ο Περικλής διώκονται για τις ιδέες τους. Και τα δυο αυτά νέα παιδιά θα μείνουν για κάποιους μήνες ακόμα τουλάχιστον πίσω από τα κάγκελα που έφτιαξε το σύστημα για όσους το φτύνουν κατάμουτρα. Μέχρι τουλάχιστον την επόμενη εκδίκαση της αίτησης αποφυλάκισης τους. Και αν και εκείνη απορριφθεί, μέχρι τη μεθεπόμενη και πάει λέγοντας...
Στο διάστημα αυτό το διδακτορικό της Ηριάννας θα φεύγει όλο και πιο μακριά της μετατρέποντας το μέλλον της σε έναν ζοφερό εφιάλτη και η υγεία του Περικλή θα γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη πηγαίνοντας τον όλο και πιο κοντά στον θάνατο...
Είναι πια βέβαιο πως τα όνειρα τους κάθε στιγμή που περνάει θα φτερουγίζουν όλο και πιο μακριά. Θα περνάνε ανάμεσα από τα κάγκελα της φυλακής τους και θα απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τα δυο αυτά νέα παιδιά.
Μα εξίσου βέβαιο, όμως, είναι πως δεν θα μείνουν στιγμή μόνοι τους σ' αυτό. Το δίκιο κι οι πολλοί θα τους κρατάνε από το χέρι και θα τους στηρίζουν στο κακοτράχαλο αυτό μονοπάτι που κάποιοι τους έβαλαν να βαδίσουν.
Γιατί τελικά η Ηριάννα κι ο Περικλής θα μπορούσαμε να ήμασταν όλοι εμείς...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
 |
Μάλιστα! Το είδαμε κι αυτό...
Ο εισαγγελέας Γεώργιος Γεράκης που το όνομα του εμπλέκεται στην επ' αόριστον αναβολή της υπόθεσης Siemens και που είχε προτείνει την αποφυλάκιση των χρυσαυγιτών Μιχαλολιάκου και Παππά, απέρριψε τις αιτήσεις αποφυλάκισης της Ηριάννας και του Περικλή χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της ''έντονης αντικοινωνικότητας για να δικαιολογήσει την άποψη του...
Προσπάθησα πολύ, πιστέψτε με, να καταλάβω τον όρο ''έντονη αντικοινωνικότητα'', και σας μιλάω ειλικρινά όταν ένιωσα πως αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που τον εννοούν, τρόμαξα.
Πήγα κατ' ευθείαν μπροστά στον καθρέφτη μου και πραγματικά ένιωσα πως τελικά όλοι μας μπορούμε να είμαστε οι επόμενες Ηριάννες και οι επόμενοι Περικλήδες...
Σας φαίνεται υπερβολικό αυτό; Μα γιατί; Αφού κατά βάθος οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί''...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί αρνηθήκαμε να γυρίσουμε το κεφάλι μας από την άλλη στο δράμα των ανθρώπων που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Δεν κλείσαμε τα μάτια μας, ούτε και βουλώσαμε τ' αυτιά μας, παρά πήραμε τα σακίδια μας στην πλάτη και τρέξαμε σε Ειδομένη, Λέσβο, Σάμο ή Χίο για να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους αυτούς... Κρυώσαμε μαζί τους, γελάσαμε και κλάψαμε μαζί τους, σφιχταγκαλιαστήκαμε μαζί τους, μοιραστήκαμε απλόχερα συναισθήματα μαζί τους...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί αρνούμαστε πεισματικά να γονατίσουμε μπροστά σε κάστανα και παντόφλες, για την ακρίβεια αρνούμαστε να γονατίσουμε μπροστά σε οτιδήποτε καθώς πιστεύουμε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και τίποτα απολύτως δεν μπορεί να τοποθετηθεί πάνω από αυτούς...
 |
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί δεν δίνουμε δεκάρα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις των φίλων μας. Πιστεύουμε, βλέπετε, πως η διαφορετικότητα είναι το αλατοπίπερο της ζωής και δεν δεχόμαστε να βάλουμε ταμπέλες στους ανθρώπους και να τους πετάξουμε στο περιθώριο κατατάσσοντας τους σε κατηγορίες και ομάδες...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί για εμάς δεν έχουν καμία απολύτως σημασία οι αριθμοί. Για την ακρίβεια εξοργιζόμαστε όταν αντιλαμβανόμαστε πως οι άνθρωποι γύρω μας αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι. Και δεν δίνουμε δεκάρα για το αν τα νούμερα ευημερούν όσο υπάρχει έστω και ένα παιδί που πεινάει ή ένας άνθρωπος που κοιμάται στον δρόμο...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί τελικά έχουμε ανίατης μορφής αχρωματοψία. Αδυνατούμε, βλέπετε, να ξεχωρίσουμε τους ανθρώπους από το χρώμα τους ή τη φυλή τους. Το μόνο που ξεχωρίζουμε πάνω τους είναι η δύναμη της ψυχής τους και η ζεστασιά της αγκαλιάς τους...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί δεν πατάμε το πόδι μας στις εκκλησίες και στους ναούς τους. Δεν δίνουμε δεκάρα για τον θεό που πιστεύουν ή δεν πιστεύουν οι άνθρωποι γύρω μας, παρά μονάχα για το αν είναι μέλη της τεράστιας αυτής αγκαλιάς που χωράει όλους τους ανθρώπους ή όχι...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί δεν διστάζουμε να κολυμπήσουμε κόντρα στο ρεύμα του ποταμού, να αρνηθούμε όλα εκείνα που το σύστημα χρησιμοποιεί για να πάψουμε να είμαστε αντικοινωνικοί. Δεν φοβόμαστε να πούμε ''όχι'' και ''ως εδώ'' κι ας παίρνουν τα ''όχι'' μας και τα μετατρέπουν σε ''ναι'' τους...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί πιστεύουμε ακόμα στη δύναμη της παρέας, αρνούμαστε να βουλιάξουμε στον καναπέ μας μπροστά στην τηλεόραση τους και προτιμάμε ακόμα να τριγυρίζουμε στο κέντρο της Αθήνας χαβαλεδιάζοντας με φίλους παρά να είμαστε ''παραγωγικοί'' και ''άξιοι'' πολίτες...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί στο DNA μας το γονίδιο του έρωτα είναι το πιο ισχυρό απ' όλα τα υπόλοιπα και η καρδιά μας ορίζει ακόμα ποιους θα ερωτευτούμε αδιαφορώντας για την ιδεολογία και τα πιστεύω τους, το χρώμα ή τη φυλή τους... Δεν ζητάμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για να βγούμε να πιούμε έναν καφέ στην πλατεία, ούτε και ψάχνουμε σε αραχνιασμένους φακέλους το παρελθόν των ανθρώπων...
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί δεν μας νοιάζει μονάχα η πάρτη μας. Γιατί τα βράδια δεν μπορούμε να κλείσουμε μάτι όταν ο γείτονας μας χάνει τη δουλειά του. Και νιώθουμε την οργή να μας πνίγει κάθε φορά που κάποιος μετατρέπεται σε σκλάβο του αφεντικού του με αφορμή την ψεύτικη κρίση τους. Και γιατί μοιραζόμαστε δίχως να το σκεφτούμε ότι έχουμε καθώς πιστεύουμε πως μόνο έτσι μπορεί κανείς ν' αγγίξει την αληθινή ευτυχία.
Είμαστε ''έντονα αντικοινωνικοί'' γιατί γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τα λαμπερά στολίδια που μας πλασάρουν ως υποκατάστατα της ευτυχίας. Γιατί για εμάς ευτυχία είναι ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί σε κάποιο παγκάκι ή το άγγιγμα των χεριών μας...
Η Ηριάννα κι ο Περικλής διώκονται για τις ιδέες τους. Και τα δυο αυτά νέα παιδιά θα μείνουν για κάποιους μήνες ακόμα τουλάχιστον πίσω από τα κάγκελα που έφτιαξε το σύστημα για όσους το φτύνουν κατάμουτρα. Μέχρι τουλάχιστον την επόμενη εκδίκαση της αίτησης αποφυλάκισης τους. Και αν και εκείνη απορριφθεί, μέχρι τη μεθεπόμενη και πάει λέγοντας...
Στο διάστημα αυτό το διδακτορικό της Ηριάννας θα φεύγει όλο και πιο μακριά της μετατρέποντας το μέλλον της σε έναν ζοφερό εφιάλτη και η υγεία του Περικλή θα γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη πηγαίνοντας τον όλο και πιο κοντά στον θάνατο...
Είναι πια βέβαιο πως τα όνειρα τους κάθε στιγμή που περνάει θα φτερουγίζουν όλο και πιο μακριά. Θα περνάνε ανάμεσα από τα κάγκελα της φυλακής τους και θα απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τα δυο αυτά νέα παιδιά.
Μα εξίσου βέβαιο, όμως, είναι πως δεν θα μείνουν στιγμή μόνοι τους σ' αυτό. Το δίκιο κι οι πολλοί θα τους κρατάνε από το χέρι και θα τους στηρίζουν στο κακοτράχαλο αυτό μονοπάτι που κάποιοι τους έβαλαν να βαδίσουν.
Γιατί τελικά η Ηριάννα κι ο Περικλής θα μπορούσαμε να ήμασταν όλοι εμείς...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου