Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Πολλά ακούγονται τον τελευταίο καιρό με αφορμή την άνοδο της εγκληματικότητας στη χώρα η οποία κατά πολλούς συνδυάζεται με τα προβλήματα που αφορούν τα εθνικά μας θέματα. Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να εκφράσει άποψη πάνω σε αυτήν την συζήτηση. Αντ’ αυτού δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω κάποια συμπεράσματα από την εμπειρία μου από την ενασχόληση μου με τον αποκαλούμενο χώρο των «μαχητικών» στην Ελλάδα.
Πρώτο και κύριο συμπέρασμα είναι πως το ευρύ κοινό στην Ελλάδα δεν γνωρίζει τις διαφορές ανάμεσα στις πολεμικές τέχνες, τα μαχητικά αθλήματα και την αυτοάμυνα. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα εξής:
Α. Πολεμική τέχνη είναι ένα κινησιολογικό, φιλοσοφικό και πιθανώς θεραπευτικό σύστημα. Η αυτοπροστασία είναι ένας μόνο από τους στόχους που καλείται να υπηρετήσει μια ολοκληρωμένη πολεμική τέχνη ανάμεσα σε άλλους. Υπό αυτήν την έννοια η ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες είναι μία ενασχόληση ζωής. Για την ακρίβεια πάρα πολλοί ασκούμενοι στις πολεμικές τέχνες δεν το κάνουν για αυτοπροστασία και αρκετοί από αυτούς δεν έχουν ιδέα για το πώς να προστατέψουν τους εαυτούς τους.
Β. Μαχητικό άθλημα όπως λέει και το όνομα του είναι το άθλημα που προσομοιάζει σε μια «μάχη». Στην πραγματικότητα περιορισμοί όπως οι κανονισμοί, ο χρόνος και ο κλειστός χώρος αφαιρούν σημαντικά στοιχεία από τον ρεαλισμό. Οι αθλητές των μαχητικών σπορ είναι κατά βάσιν αθλητές όπως όλοι οι άλλοι. Μερικοί κουβαλούν επικίνδυνες ψευδαισθήσεις όσον αφορά τη φύση μιας πραγματικής σύρραξης.
Γ. Αυτοάμυνα είναι το σύστημα που στοχεύει εξειδικευμένα στην αντιμετώπιση τέτοιων πραγματικών καταστάσεων. Ο ασκούμενος εκπαιδεύεται «ρεαλιστικά» στην αντιμετώπιση πολλαπλών αντιπάλων, ενόπλων, σε μεθόδους απεμπλοκής, προστασίας άλλων κτλ. Δεν έχει κανόνες, φιλοσοφία (για καλό ή για κακό), ούτε κίνηση που να φαίνεται εντυπωσιακή στο μάτι (συγκριτικά με τα άλλα).
Τούτων λεχθέντων θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμη. Ένα πατενταρισμένο σύστημα μάχης είναι όχι μόνον ένα σώμα γνώσεων αλλά και ένα εμπορικό προϊόν. Ο ασκούμενος ο οποίος πάει να διδαχθεί σε μια σχολή εγκεκριμένη από κάποιον Δημόσιο ή Ιδιωτικό Φορέα (Ομοσπονδία) επί της ουσίας αυτό που πληρώνει είναι η πιστοποίηση την οποία θα λάβει μετά το πέρας της εκπαίδευσης του και η οποία θα του επιτρέψει να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση που έλαβε και κατόπιν να πιστοποιήσει την ικανότητα άλλων.
Ως εδώ τίποτα το μεμπτό. Άλλωστε στον καπιταλισμό τα περισσότερα πράγματα έχουν εμπορική αξία. Αυτό ωστόσο προκαλεί μια σύγχυση στον κόσμο ο οποίος παρακολουθεί μια κατά βάσιν επικοινωνιακή σύγκρουση για εμπορικούς λόγους ανάμεσα σε εξειδικευμένους επαγγελματίες πολεμοτεχνίτες και μπερδεύεται με πράγματα τα οποία για όποιον έχει περάσει κάποια χρόνια στις σχολές είναι αυτονόητα.
Συμμερίζομαι απόλυτα την πεποίθηση ότι σε γενικές γραμμές η απόκτηση βασικών γνώσεων αυτοπροστασίας (λαμβάνοντας υπόψιν τις εξαιρέσεις οι οποίες φυσικά υπάρχουν) από την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων θα έκανε την καθημερινότητα μας ασφαλέστερη, αν και διαφωνώ με την κυρίαρχη λογική εκμάθησης ξεκομμένων τεχνικών οι οποίες δεν πατούν σε κινησιολογικές και ηθικές αρχές. Είναι δεδομένο πως η εξάσκηση δημιουργεί ανθρώπους με αυτοπεποίθηση, δύσκολα εκμεταλλεύσιμους.
Πιστεύω ωστόσο πως η μόνιμη υποτίμηση από το κίνημα της αξίας της προετοιμασίας των ανθρώπων να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, έχει αφήσει γόνιμο έδαφος στην ακροδεξιά τόσο να πουλάει προστασία εδώ και χρόνια όσο και να διασπείρει ιδεολογήματα όπως αυτό της Παλλαϊκής Άμυνας το οποίο σε μια χώρα υπό κατοχή όπως η Ελλάδα μόνο ως νομιμοποίηση παρακρατικών ταγμάτων εφόδου λειτουργεί. Όπως και να’ χει η πραγματικότητα μας θέτει άλλο ένα ζήτημα το οποίο αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Πολλά ακούγονται τον τελευταίο καιρό με αφορμή την άνοδο της εγκληματικότητας στη χώρα η οποία κατά πολλούς συνδυάζεται με τα προβλήματα που αφορούν τα εθνικά μας θέματα. Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να εκφράσει άποψη πάνω σε αυτήν την συζήτηση. Αντ’ αυτού δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω κάποια συμπεράσματα από την εμπειρία μου από την ενασχόληση μου με τον αποκαλούμενο χώρο των «μαχητικών» στην Ελλάδα.
Πρώτο και κύριο συμπέρασμα είναι πως το ευρύ κοινό στην Ελλάδα δεν γνωρίζει τις διαφορές ανάμεσα στις πολεμικές τέχνες, τα μαχητικά αθλήματα και την αυτοάμυνα. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα εξής:
Α. Πολεμική τέχνη είναι ένα κινησιολογικό, φιλοσοφικό και πιθανώς θεραπευτικό σύστημα. Η αυτοπροστασία είναι ένας μόνο από τους στόχους που καλείται να υπηρετήσει μια ολοκληρωμένη πολεμική τέχνη ανάμεσα σε άλλους. Υπό αυτήν την έννοια η ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες είναι μία ενασχόληση ζωής. Για την ακρίβεια πάρα πολλοί ασκούμενοι στις πολεμικές τέχνες δεν το κάνουν για αυτοπροστασία και αρκετοί από αυτούς δεν έχουν ιδέα για το πώς να προστατέψουν τους εαυτούς τους.
Β. Μαχητικό άθλημα όπως λέει και το όνομα του είναι το άθλημα που προσομοιάζει σε μια «μάχη». Στην πραγματικότητα περιορισμοί όπως οι κανονισμοί, ο χρόνος και ο κλειστός χώρος αφαιρούν σημαντικά στοιχεία από τον ρεαλισμό. Οι αθλητές των μαχητικών σπορ είναι κατά βάσιν αθλητές όπως όλοι οι άλλοι. Μερικοί κουβαλούν επικίνδυνες ψευδαισθήσεις όσον αφορά τη φύση μιας πραγματικής σύρραξης.
Γ. Αυτοάμυνα είναι το σύστημα που στοχεύει εξειδικευμένα στην αντιμετώπιση τέτοιων πραγματικών καταστάσεων. Ο ασκούμενος εκπαιδεύεται «ρεαλιστικά» στην αντιμετώπιση πολλαπλών αντιπάλων, ενόπλων, σε μεθόδους απεμπλοκής, προστασίας άλλων κτλ. Δεν έχει κανόνες, φιλοσοφία (για καλό ή για κακό), ούτε κίνηση που να φαίνεται εντυπωσιακή στο μάτι (συγκριτικά με τα άλλα).
Τούτων λεχθέντων θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμη. Ένα πατενταρισμένο σύστημα μάχης είναι όχι μόνον ένα σώμα γνώσεων αλλά και ένα εμπορικό προϊόν. Ο ασκούμενος ο οποίος πάει να διδαχθεί σε μια σχολή εγκεκριμένη από κάποιον Δημόσιο ή Ιδιωτικό Φορέα (Ομοσπονδία) επί της ουσίας αυτό που πληρώνει είναι η πιστοποίηση την οποία θα λάβει μετά το πέρας της εκπαίδευσης του και η οποία θα του επιτρέψει να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση που έλαβε και κατόπιν να πιστοποιήσει την ικανότητα άλλων.
Ως εδώ τίποτα το μεμπτό. Άλλωστε στον καπιταλισμό τα περισσότερα πράγματα έχουν εμπορική αξία. Αυτό ωστόσο προκαλεί μια σύγχυση στον κόσμο ο οποίος παρακολουθεί μια κατά βάσιν επικοινωνιακή σύγκρουση για εμπορικούς λόγους ανάμεσα σε εξειδικευμένους επαγγελματίες πολεμοτεχνίτες και μπερδεύεται με πράγματα τα οποία για όποιον έχει περάσει κάποια χρόνια στις σχολές είναι αυτονόητα.
Συμμερίζομαι απόλυτα την πεποίθηση ότι σε γενικές γραμμές η απόκτηση βασικών γνώσεων αυτοπροστασίας (λαμβάνοντας υπόψιν τις εξαιρέσεις οι οποίες φυσικά υπάρχουν) από την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων θα έκανε την καθημερινότητα μας ασφαλέστερη, αν και διαφωνώ με την κυρίαρχη λογική εκμάθησης ξεκομμένων τεχνικών οι οποίες δεν πατούν σε κινησιολογικές και ηθικές αρχές. Είναι δεδομένο πως η εξάσκηση δημιουργεί ανθρώπους με αυτοπεποίθηση, δύσκολα εκμεταλλεύσιμους.
Πιστεύω ωστόσο πως η μόνιμη υποτίμηση από το κίνημα της αξίας της προετοιμασίας των ανθρώπων να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, έχει αφήσει γόνιμο έδαφος στην ακροδεξιά τόσο να πουλάει προστασία εδώ και χρόνια όσο και να διασπείρει ιδεολογήματα όπως αυτό της Παλλαϊκής Άμυνας το οποίο σε μια χώρα υπό κατοχή όπως η Ελλάδα μόνο ως νομιμοποίηση παρακρατικών ταγμάτων εφόδου λειτουργεί. Όπως και να’ χει η πραγματικότητα μας θέτει άλλο ένα ζήτημα το οποίο αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου